هر که آمد در جان بیکس تر از ما می رود

کاروانها زین ره باریک تنها می رود

از شکست اعتبار آگاه باید زیستن

نیست بی گرد پری راهی که مینا می رود

سر خط مضمون زلفش کج رقم افتاده است

شانه گر صد خامه پردازد چلیپا می رود

گر سر رفتن بود سوی گریبان رو کنید

شمع زپن محفل برون بی زحمت پا می رود

بی وداع جاه نتوان از دنائت وارهید

سایه با آثار این دیوار یک جا می رود

طمطراق عالم عبرت تماشاکردنی ست

پیش پیشش بانگ خرگرم است مرزا می رود

زاهدان بر خود مچینید اینقدر سودای پوچ

ریش و فش آخر چو پشم از کون دنیا می رود

انتظار صبح محشر عالمی را خاک کرد

عمرها رفت و همین امروز و فردا می رود

کاش موهومی به فریاد غبار ما رسد

رنگها باید پری افشاند عنقا می رود

در کمین صنعت علم و فنون دیوانگی ست

بام و در، بی جستجو آخر به صحرا می رود

ششجهت واماندهٔ یاس سراغ مدعاست

نام فرصت نیست کم گر بر زبانها می رود

حیف دانایی که گردد غافل از آزادگی

در تلاش گوهر، آب روی دریا می رود

دوستان گر مدعا عرض پیام آرزوست

قاصد دیگر چه لازم فرصت ما می رود

پی غلط کرده است بیدل آمد و رفت نفس

خلق می آید به آیینی که گویا می رود